Bij het betreden van de tentoonstellingszaal word je omarmd door een melodieus gebrom. Geen luidsprekers, het geluid komt uit een instrument dat de hele zaal beslaat.
Een reflectie op de tentoonstelling ‘Quiet before the storm’ van Matteo Marangoni door Jean Klare
13 oktober t/m 24 november 2018
Boven je, rondom je zwaaien ranke houten armen met aan ieder uiteinde een vliegervormige snaar, vervaarlijk rond. Het is onmiddelijk duidelijk dat je niet meer zomaar overal kunt gaan en staan. Je ontdekt de actieradius van de rondzwaaiende instrumenten stap voor stap. Je bewegingsruimte wordt beperkt en bepaald door de dreiging getroffen te worden door de armen. De bewegingen zijn dan weer gedragen en statig, dan weer turbulent. Het instrumenten hangen aan het plafond en zijn aan de vloeren en dragers van het dak bevestigd. Ze zijn heel elegant en licht gebouwd, maar hun dans oefent een acute lichamelijke dreiging op je uit, waardoor je moed en opmerkzaamheid op de proef wordt gesteld.
De nieuwsgierigheid wint het. Maar je kunt je geen moment van onachtzaamheid veroorloven, tenzij je een veilige plek vindt in een hoek of langs de wanden. Af en toe moet je je bewegingen afstemmen op de draaiingen om je heen. Dan lijkt het even of je een speler bent in een videospel. Het gevaar voor eigen lijf en leden, en ook de vrees het werk te beschadigen, zet je op scherp en brengt verbondenheid met andere bezoekers. Je bent lotgenoten. Mensen letten op elkaar, waarschuwen elkaar. Grinniken om elkaars geschrokken onwijkingen.
Het zoemen rondom je is indringend maar zacht, soms harder. Een soort tropische vogel of een kind dat langs loeit in een draaimolen. Het zachter geraas van een metropool of het geruis van een aanzwellende storm. Het gezoem van een oud apparaat. Soms kraakt de houten constructie zachtjes. Hoe dichterbij je bij de instrumenten komt, hoe mooier het geluid. Als je je oor heel behoedzaam vlakbij de langsrazende armen brengt kun je elke stem apart langs horen dansen.
De snelheid van de afzonderlijke instrumenten varieert. Daardoor verandert de compositie van het geluid. Door je oren al lopend in alle uithoeken van de zaal te brengen kun je de compositie, die cyclisch is, zelf bepalen. Het geluid klinkt op iedere plek anders. Zo bespeel je het instrument zelf, met behulp van je eigen plaats in het kunstwerk.
Matteo Marangoni maakt van je bezoek zowel een verfijnde muzikale als een acute fysieke ervaring; elegantie en bruutheid, dreiging en verleiding, behoedzaamheid en speelsheid strijden in je om voorrang. Een sirene met een slaghout.
Een uitdagend werk dat me lang zal bij blijven.
23 november 2018